Lijst 2: Beste live

Dat 2008 een wervelend concertjaar was, blijkt uit volgende optredens die de top 10 nipt niet haalden: Seasick Steve (AB, 21 januari), Blood Red Shoes (Vooruit Kafee, 13 februari), MGMT (AB Club, 30 april- lees ons verslag hier), Nick Cave & The Bad Seeds (Vorst, 1 mei), The Mud Gang (Charlatan, 22 mei), Roland (Vooruit Theaterzaal, 30 mei), Gnarls Barkley (Les Eurockéennes, 6 juli), Mavis Staples (Oostende, 3 augustus), Conor Oberst & The Mystic Valley Band (Botanique, 3 spetember), Lambchop (AB, 26 oktober), Cold War Kids (AB, 9 november), Fleet Foxes (AB, 20 november), Chad VanGaalen (Trix, 22 november), The Black Keys (Vooruit Concertzaal, 23 november), Bon Iver (Vooruit Concertzaal, 6 december),...En dan hebben we het nog niet gehad over de concerten die in op onze hoogstpersoonlijke rankingschaal minder dan 7 op 10 scoorden.

Beste gemiste concerten: My Morning Jacket (Koninklijk Circus, 1 november, wegens afgelast) en Stef Kamil Carlens plays Bob Dylan (AB, 22 november, wegens uitverkocht- check het volledige concert op AB TV !)

Wel gezien, gehoord en bij het nekvel gegrepen door:


1. dEUS (Kulturkirche, Keulen, 14 april). Een betere locatie om dEUS aan het werk te zien, bestaat allicht niet: klein kerkje ergens in Keulen (nee, niet de Dom), met The Black Box Revelation als voorprogramma en dEUS (inclusief duivelse Mauro) in grote vorm. Nadien nog gepintelierd met Mauro "El Sympathico" Pawlowski tot de lokale biechtvader ons van zijn erf joeg. Das Wort Gottes!

2. eels (Koninklijk Circus, 4 maart). Mark E Everett grasduinde op glorieuze wijzedoorheen zijn stilaan klassiek geworden back catalogue, terwijl sidekick "The Chad" voorlas uit Everetts geniaal geschreven, doch dieptreurige biografie ("Things The Grandchildren Should Know").

3. Tindersticks (Concertgebouw Brugge, gisteren). Het beste voorprogramma van het jaar (Murder), gevolgd door bloedstollend mooie set van Stuart Staples & Co. Putte vooral uit laatste plaat, "The Hungry Saw", maar ook klassiekers als "Yesterday's Tommorow's" en "Dying Slowly" passeerden de revue. IJzersterk.

4. The Kills (AB, 24 maart). Poephete Alisson Moshart en baldadige "Hotel" toverden AB om in naar zweet, seks en dope riekende club.

5. Band Of Horses (Botanique, 15 maart). Weergaloos optreden, met ijzige muur van galmende gitaren en imposante stem van zanger Ben Bridwell. Deden die prestatie nog eens vlekkeloos over tijdens Les Eurockéennes-festival in Belfort, Frankrijk (6 juli).

6. Mauro & The Grooms (Charlatan, 16 februari/ Minnemeers, 23 september). Persoonlijke held Mauro trommelde dit jaar zijn Grooms nog eens op om samen hun duivels te ontbinden. En of het de moeite was! Lees hier ons verslag.

7. Sonic Youth (Lokerse Feesten, 5 augustus). Als Sonic Youth een blik klassiekers uit "Goo", "Daydream Nation" of "Dirty" opentrekt dan is het kippenvel nooit veraf. Met Kim Gordon (55 intussen) als ubergeile rockgodin.

8. Yeasayer (AB Club, 20 februari / Les Eurockéennes, 6 juli). Eind 2007 nog als nobele onbekende in het voorprogramma van Creature With The Atom Brain in Charlatan, in 2008 volledig doorgebroken. Meer postmodernistisch wordt moeilijk. Lees hier ons verslag.

9. Rhys Chatham (Vooruit Domzaal, 12 maart). 10 elektrische gitaren, 2x 45' instrumentaal gitaargeweld, repetitief kakafonische geluidstorm, oa Tim Vanhamel, Johannes Verschaeve (Van Jet), Rodrigo Fuentealba (Motek, Barbie Bangkok,...) en Gabriel Rios op gitaar: oorverdovende trance.

10. Daniel Johnston (Vooruit Theaterzaal, 7 november/ De Nachten, 8 november). Ons verslag kunt u hier lezen.

Lijst 1: Beste Album

Opvallendste trend van 2008: vorm een man/vrouw-duo (The Kills, Blood Red Shoes, Ting Tings, Crystal Castles, Campbell & Lanegan, Jack White & Alicia Keys, Morel & Vanhecke…) en geef jezelf een beestennaam (Fleet Foxes, Band Of Horses, Confuse The Cat, Deerhoof, Deerhunter, Frightened Rabbit,…), succes verzekerd!

Zo ziet onze persoonlijke album top 10 van 2008 eruit, van 10 naar 1:


10. Fleet Foxes : : Fleet Foxes. Van hun optreden in AB hadden wij eerlijk gezegd net dat tikkeltje meer verwacht, maar desalniettemin een parel van een debuutplaat. Laat ons zingen!

9. The Kills : : Midnight Boom. Fronsten wij aanvankelijk nog ruiterlijk onze wenkbrauwen bij het beluisteren van de derde plaat van VV (na Kim Gordon de geilste woman in rock) en Hotel (thans ook leverbaar als "vriend van"), maar het dient gezegd: de meer dansgerichte aanpak werkt. Op onze heupen. Letterlijk dan.

8. Seasick Steve : : I Started Out…. Deze globetrotter op leeftijd trekt op zijn tweede volwaardige studioplaat zijn typische bluesgeluid voorzichtig open, met onder meer een memorabele gastbijdrage van Nick Cave. Ook live tweemaal uitstekend.

7. Roland Van Campenhout : : Never Enough. Wie Seasick Steve zegt, zegt Roland natuurlijk. Op Never Enough krijgen we een opvallend verstilde Roland te horen, maar daarom niet minder scherp. Met dank ook aan producer Tom "Admiraal" Van Laere Met “Hissing O’ The Heat” schreef hij bovendien één van dé songs van het jaar. Isn't that a gay drink, mojito's?

6. Blood Red Shoes : : Box Of Secrets. Nirvana meets Nancy Sinatra. Gierende gitaarrock mét zin voor melodie, van ons favoriete man/vrouw-duo van het jaar (en zo waren er veel in 2008). Tevens onze beste interviewervaring van het jaar.

5. Het Zesde Metaal : : Akkatemets. Opvallend veel sterke inheemse platen dit jaar, maar het debuut van deze West-Vlaamse chroniqueurs raakte ons het diepst. Rake teksten, vlot in het oor liggende melodieën, puike songs: Wannes Capelle & co verdienen van ons het eremetaal voor beste Belgische plaat van het jaar.

4. Yeasayer : : All Hour Cymbals. Stricto senso daterend van eind 2007, maar hier pas begin 2008 goed en wel doorgesijpeld. Het muzikale equivalent van dolgedraaide sjamanen, mét gevoel voor aanstekelijke popsongs. Overtuigden, in tegenstelling tot kompanen MGMT, ook live meermaals (van de Gentse Charlatan tot het Franse Les Eurockéennes-festival).

3. Chad VanGaalen : : Soft Airplane. Neil Young meets John Cage meets Thurston Moore. Uiterst gevarieerde, maar steeds beklijvende doorbraakplaat van deze multigetalenteerde Canadees. Ontdekking van het jaar!

2. Tindersticks : : The Hungry Saw. Na drie jaar radiostilte en twee soloplaten van frontman Stuart Staples, kerfde de immer melancholische Tindersticks menig krasjes in onze ziel. Als een hongerige zaag, jawel…

1. Gutter Twins : : Saturnalia. Als de duivelse tweespan Mark Lanegan-Greg Dulli zijn krachten bundelt, spitsen wij onze oren steevast harder dan normaal, maar Saturnalia ging zonder verpinken als een heuse pletwals over ons heen. En alsof dat niet volstond, kregen we nadien nog de bloedmooie Adorata-ep in onze maag gespitst. Plaat van het jaar!

Lijstjestijd!

Van Blood Red Shoes naar Mavis Staples, van Het Zesde Metaal naar Lightning Bolt en van MGMT naar Daniel Johnston: ook in 2008 bleven wij het adagium “een muzikale horizon kan niet breed genoeg zijn” trouw.

Met het drastisch inkorten der dagen, komt onze lijstjesfetisj opnieuw op de proppen. Bij deze een bondig muzikaal jaaroverzicht, gegoten in -jawel, u raadt het nooit- enkele zorgvuldig samengestelde lijstjes.

Heavy Metal In Baghdad (BBC, 2/12)

Voor de liefhebbers: morgenavond om 23u30 zendt BBC 1 (een samenvatting van) de prima documentaire "Heavy Metal in Baghdad" uit, waarover wij via deze weg al eerder onze loftrompet lieten schallen.

Etoiles Polaires (Vooruit, 3 tot 6 december)

Van woendag 3 tot zaterdag 6 december presenteert Vooruit, onder de vlag van het "Etoiles Polaires"-festival, u het beste uit de bruisende muziekscène in het Canadese Montréal. Met A Silver Mt. Zion, GodspeedYou! Black Emperor, Arcade Fire en Patrick Watson brengt de grootste stad van Québec de laatste jaren om de haverklap straffe groepen voort.

Hét moment om de nieuwe lichting aanstormend talent onder de loep te nemen en het kruim ervan naar Gent te halen, vond Vooruit.

The Stills, Hrsta, Alden Penner, Handsome Furs,...: maak nu kennis met de volgende sterren aan het Montréal-firmament!

Meest in het oog springende namen zijn Bon Iver (al wekenlang uitverkocht) en Wolf Parade.

Lees hier het interview dat wij laatst met Vooruit-programmatoren Koen Gisen en Wim Wabbes hadden.

De volledige programmatie (plaats, ticketprijs, uur,...) vindt u hier.

Voor concertverslagen en (als de tourmanagers ons gunstig gezind zijn) interviews kan u zoals steeds hier terecht.

A Brand (Voouit, Concertzaal, 26/11)

A Brand: sommigen noemen hun muziek discorock, anderen pretpunk. Noem het voor ons part zoals je wilt, maar vaststaat dat wij nooit ofte nimmer een plaat van dit Antwerps combo in huis zouden halen. Nochtans heeft dit jolige vijftal met catchy singles als "Hammerhead", "Killer Queen" en "Riding Your Ghost" in enkele jaren tijd reeds een uitgebreide schare fans achter zich -euh- geschaard.

Dat bleek ook gisteren in Concertzaal van Vooruit, goed volgestroomd met vooral uitzinnige studenten die wij er niet van verdenken meer dan twee keer per jaar een concertticket te kopen (9 op 10 is dat andere ticket voor Milow of Keane bestemd). Niets op tegen, maar het zegt ons inziens wel iets over de muziek van A Brand. Bij momenten inderdaad erg catchy, Flying V- gitaren die fris soleren en opzwepende vocalen die gevat harmonïëren. Maar toch. Echt raken kon A Brand ook gisteren ons niet, de finegetunede podiumkunstjes en strak in het witte maatpak zittende groepsleden ten spijt. Te veel terend op zelfde trucje, te veel herinneringen oproepend aan pakweg Queen, Aerosmith of Daan, te afgelikt kortom.

Neen, geef ons dan maar lap wildemannenmetal à la Lightning Bolt (niét die sprinter, wel een duivels duo!) Zaterdag in Recyclart in Brussel (onder station Brussel-Kapelleberg), nu al op YouTube. Niet voor gevoelige oren!

The Black Keys (Vooruit Concertzaal, 23/11)

Ruw, ongepolijst en oorverdovend? Dat moet The Black Keys zijn. Dit duivelse duo uit Ohio, Amerika grossiert al vijf platen lang in rommelige punkblues die moeiteloos naar de ballen grijpt. Gisteren palmden Dan Auerbach (zang, gitaar) en Patrick Carney (drums) de concertzaal van Vooruit (volgens ons steeds één van de mooiste concertzalen van het land) in. Een uitgebreid verslag leest u binnenkort hier.

Hoogtepunten: "Your Touch", "Psychotic Girl", "10 A.M. Automatic" en "Stack Shot Billy"

Tip: Check zeker ook eens hun versie van Dylan-klassieker "The Wicked Messenger", al was het maar voor de eindeloze benen van deze gitzwarte rock chick. Hail hail rock'n roll!

Chad Vangaalen (Trix, 22/11)

Met "Soft Airplane" bracht hij recent zijn derde album uit, op het legendarische Sub Pop-label (vroeger o.a. Nirvana en Soundgarden, nu o.a. Band Of Horses en Gutter Twins) en hiermee lijkt hij ook aan deze kant van de Grote Plas voet aan de grond te krijgen.

We hebben het over de Canadees Chad Vangaalen: naast bloedmooie songs (Neil Young meets John Cage meets Thurston Moore meets Great Lake Swimmers) maakt de multigetalenteerde Vangaalen bovendien zijn eigen instrumenten, tekent en schildert hij, en knutselt hij - in zijn kelder annex opnamestudio thuis in Calgary- video-animaties ineen. Geen one trick pony dus. Wij zijn zwaar fan, nu u nog.

Een verslag van Vangaalens concert in Trix en ook een interview met de sympathieke Canadees leest u binnenkort hier. Via TouTube kan u bovendien enkele van 's mans zelfgemaakte videoclips bekijken, alsook beelden van het optreden in Sonic Boom Records. Ontdekking van het jaar!

Fleet Foxes (AB, 20/11)

2008 lijkt de annalen in te gaan als "een beest-achtig goed jaar". Na eels (Koninklijk Circus, 4/3), Band Of Horses (Botanique, 15/3 en Festival les Eurockeenes in Belfort, 6/7), Penguins Know Why (Vooruit Kafee, 26/4), Bowerbirds (Vooruit Kafee, 16/9), Lambchop (AB, 26/10) en Confuse The Cat (Vooruit Balzaal, 12/11) was het gisteren namelijk de beurt aan de jonge wolven van Fleet Foxes om ons bij ons nekvel te grijpen.

In een tot de nok gevulde AB mocht Fleet Foxes-drummer (de drummer! warempel!) Josh Tillman opwarmen. Het enige wat ons daarvan bijbleef is dat de man getalendeerder was in grappen uit zijn mouw schudden (over de "studentikoze" toestanden in de buurt van de Beurs, l'enfer was zelden zo duidelijk les autres) dan het brengen van boeiende, gevarieerde songs.

Maar net toen we in een hazenslaapje dreigden te vervallen, werden we alras wakker geschud door het gehuil van de prairiehonden Fleet Floxes. Vijf jonge, kritische Amerikanen waarvoor het epitethon 'langharig,werkschuw tuig' lijkt te zijn uitgevonden en die -blijkens hun bloedmooie, titelloze debuutplaat en de "Sun Giant"-ep - heel graag zingen. Liefst allemaal tezamen. De songs van Fleet Foxes staan immers bol van hartverscheurende, breed uitwaaierende harmonieën, met stemmen die referenties naar Crosby, Stills, Nash & (vooral) Neil Young oproepen, en steevast in één adem worden genoemd met Band Of Horses of Jim James (My Morning Jacket- wij zijn nog niet over hun geannuleerde concert in Koninklijk Circus heen).

Gisteren toonde Fleet Foxes dat ze de warme intimiteit die op plaat is te horen ook live kunnen scheppen en werd er zo loepzuiver gezongen dat we er bij momenten heel stil van werden. De Herwig Van Hove in ons zou er nog willen aan toevoegen dat de vaak lange bindteksten de vaart uit het optreden haalden en dat het in een overvolle AB (gevuld met muziekfans van uiteenlopend pluimage - van de jonge muziekfan tot de modieuze manager in maatpak) nooit écht intiem kan zijn, maar na een dergelijk hoogstaand concert moet de Herwig Van Hove in ons vooral zijn bakkes houden en kruipen wij voor -één keer zonder scepsis- rond het kampvuur, gitaar in de hand en schrapen onze kelen!

hoogtepunten: "White Winter Hymnal", "Sun It Rises", "Tiger Mountain Peasant Song", "Mykonos" en eigenlijk ook al de rest.

Aan We Are Wolves en Wolf Parade (allebei tijdens het Etoiles Polaires-festival in Vooruit, van 3 tot 6 december. Lees er hier meer over.) om de beestenboel compleet te maken.

Alela Diane (Vooruit Theaterzaal, 19/11)

In tijden waarin slag om slinger gigantische olietankers gekaapt worden door een zootje ongeregelde piraten, is Alela Diane opnieuw brandend actueel. Haar album "The Pirate's Gospel" kwam vorig jaar namelijk-in uitgesteld relais van drie jaar- ook in Europa uit en werd prompt bedolven onder de lovende recensies. Voor diegene die aan een vroegtijdige winterslaap zijn begonnen: Diane treedt op dit album in de voetsporen van sixties-iconen en eveneens "meisjes-met-hun-gitaren" Karen Dalton en Sandy Denny, en komt net als Ys-koningin Joanna Newsom uit Nevada City, USA.

Gisteren stond ze in de Theaterzaal van de Vooruit, die een dik uur lang werd omgetoverd tot indiaans trailerpark ergens in het ooit Wilde Westen. Het knetterende kampvuur en de huilende hyena's kon je er zo bij denken. Alela begon solo aan haar set, riep er volgens nog een adembenemende zangeres bij, en werd uiteindelijk begeleid door heuse band (in tegenstelling tot de plaat waarop ze solo te horen is): haar vader op akoestische gitaar, een Nick Olivieri-achtig heerschap op banjo en even voorbij halfweg kwam er zowaar nog een recht uit een of andere Amish-gemeenschap weggelopen drummer op de proppen.

Ondanks haar unieke, ietwat schelle stem, de sfeervolle begeleiding (allesbehalve agreabele associaties met het publieksopwarmertje dat dit snaarinstrument steevast als suffix krijgt opgekleefd en deze hemeltergende scene uit de voor het rest uitstekende film "Deliverance" spreken ferm in het nadeel van de banjo, maar dankzij Sufjan Stevens sluiten wij het instrument voor eeuwig in onze armen) en de knappe covers ('See Line Women'! 'Gold Dust Women'!), kon Alela ons geen volledige set lang beklijven. Daarvoor was de set iets te weinig gevarieerd, hebben wij het iets te weinig voor "folkmeisjes-met-hun-gitaar" en vinden wij een zittend concert iets te weinig rock'n roll.

hoogtepunten: 'Oh! My Mama', 'The Pirate's Gospel' en vooral 'The Rifle'.

Herfstheld nr.3: Ryan Adams

Met zijn band Whiskeytown kreeg hij in de jaren negentig steevast het ietwat knullige label "alt.country" opgekleefd, maar pas toen hij in 2000 en 2001 solo de prachtplaten "Heartbreaker" en "Gold" op de wereld losliet, werden wij volledig overtuigd van Ryan Adams' kunde. Hartverscheurende country, rake teksten en een hemelse stem: meer hadden wij niet nodig om iedereen die deze Amerikaanse bard verwarde met de Canadese zeepsmoel wiens voornaam slechts één letter verschilt, steevast op een welgemeende kopstoot te bedenken.

Toen Ryan Adams met "Rock'n Roll" (nomen est omen) bewees dat hij ook kon rocken (wat ons betreft: beter dan toenmalig snoepje van de dag The Strokes, wiens "Is This It" hij gevat counterde met de mokersong "This Is It") gingen wij volledig overstag. De dubbele e.p. "Love Is Hell" (2004) vormde het gedroomde orgelpunt: de juiste plaat op het juiste moment, vol tijdloze melancholie.

Maar om één of andere duistere reden verloren wij Ryan Adams sindsdien compleet uit het oog. Was het zijn inderhaast afgelaste concert in de AB (Adams had zogezegd zijn pols verstuikt)? Was het zijn steeds groteskere vormen aannemende drugs- en alcoholverslaving (Adams donderde al eens stomdronken van het podium)? Was het die foute vriend en vriendinnetjes die iets te hoog opliepen met die "aaibare Adams"? Of was het Adams' onnavolgbare productie (in 2005 alleen al bracht hij 3 platen uit, waarvan één dubbelalbum)?

Allicht was het een combinatie van al deze factoren, maar feit is dat we van Adams' laatste albums bitter weinig hebben gehoord. Vandaar dat onze persoonlijke Ryan Adams top-5 integraal uit zijn eerste 4 (als we "Demolition" even buiten beschouwing laten, en "Love Is Hell pt.1 en 2" als één beschouwen) platen komt:

1. I See Monsters ("Love Is Hell, pt. 2") : luister en oordeel zelf

2. Wonderwall : één van de weinige covers die het origineel (de broertjes Gallacher vinden wij best grappig in al hun -gespeelde?- arrogantie, maar muzikaal hebben ze ons nooit erg kunnen bekoren) overtreft

3. When The Stars Go Blue (uit "Gold")

4. Wish You Were Here : gierende gitaarsong mét inhoud uit "Rock'n Roll", hier in akoestische versie

5. Hotel Chelsea Nights (uit "Love Is Hell, pt.2): ode aan legendarische Chelsea Hotel in New York (oa. Bob Dylan, Leonard Cohen, Allen Ginsberg, Tom Waits, Patti Smith en vele anderen resideerden er, Dylan schreef er zijn "Sad Eyed Lady Of The Lowlands"- volgens Hemzelf in "Sara", Sid Viciuos stak er zijn Nancy dood, etc.)

bonustrack: Fuck The Universe (bonustrack op "Love Is Hell pt.2): furieuze doch uiterst aanstekelijke tirade tegen god en klein pierke.

U ziet: wij hebben dringend onze schade in te halen ("Easy Tiger", "29" en het recent uitgebrachte "Cardinology" staan hoog op ons lijstje 'te kopen albums'). Maar eerst richting Tivoli voor een partij tegen de voormalige bekerwinnaar (voetbal is dat). Sic transit gloria mundi

Confuse The Cat (Vooruit, 12/11)

Van het peloton Joy Division-, Gang Of Four-, en andere 80's iconen-adepten die enkele jaren geleden alle hippe hitlijsten overspoelden, hebben enkel Interpol en Editors zich weten te handhaven (de al te potsierlijke Killers zwijgen we in deze liever dood). De andere hebben in tussentijd hun grenzen mijlenver verlegd (Bloc Party) of kampen al een tijd met een knoert van een creatieve impasse (Maximo Park, Franz Ferdinand,...). Het strekt de jongens van Confuse The Cat dan ook tot eer dat ze nu al 4 platen lang (hun nieuwste, 'Kericky', ligt nu in de rekken) gedecideerd het post-punkpad blijven bewandelen.

Wij zagen ze enkele jaren geleden nog in het voorprogramma van The Rifles (iemand daar nog iets van gehoord?), gisteren stonden ze in de Balzaal van de Vooruit. Helaas werden wij niet overtuigd, was Confuse The Cat niet de muziek die wij op dat moment wilden horen, stond het volume verdorie op zijn minst een paar tanden te luid (definitely on eleven) en hadden wij met A Place To Bury Strangers onze portie "zwartzakkenmuziek" voor deze week al gehad. Timing is alles in het leven, nietwaar.

Desalniettemin bekeken wij nadien maar wat graag nog eens de legendarische sketch van Monty Python, waar Confuse The Cat zijn groepsnaam haalde. "Fin de siècle ennui"!

Cold War Kids (9/11, AB)

Vorig jaar zagen wij Cold War Kids nog in een voormalige cinemazaal in Lille, zondag stroomde de Ancienne Belgique zo goed als vol voor deze Reaganbaby's. Het is tekenend voor de evolutie van deze Amerikaanse rockband. Zijn tweede album, Loyalty To Loyalty, bevestigt niet alleen al het goede van het gevierde debuutalbum Robbers & Cowards, het zet muzikaal ook een paar stappen vooruit. Cold War Kids hervalt niet in een herhalingsoefening (wat erg verleidelijk moet zijn, na het succes van topsingles als "Hang Me Up To Dry" en "We Used To Vacation"), maar durft te innoveren. Iets minder Rolling Stones, iets meer uitgebeende Editors. Desalniettemin klinkt Loyalty To Loyalty nog steeds vintage Cold War Kids: hoekige, aan alle kanten rammelende songs die afwisselend slaan en zalven, rollende drums en dito gitaren, een wild in het rond stuiterende piano en de net niet pathetische stem van zanger Nathan Willet.

Hoogtepunten zondag: "Hang Me Up To Dry", "Something Is Not Right With Me", "Mexican Dogs", "St. John" en "I've Seen Enough". Puik!

De Nachten (De Singel, zaterdag 8/11)

Wat ons bijbleef van een avondje grasduinen in het propvolle aanbod van De Nachten:

- ondanks zijn t-shirt van Daniel Johnston en vriendschap met Tom 'Den Admiraal' Van Laere vinden wij Iwein Seghers niet grappig.

- Barbara praat tegen zichzelf op de fiets

- Gummbah (Humo-cartoonist, Hans Teeuwen-kompaan, zieke geest) is wél grappig

- ook zonder de randanimatie van twee dolgedraaide dansers verdienen The Germans een pluim: stevig, grillig en wars van enige songstructuur wisten ze een klein uur lang onze aandacht vast te houden

-muzikale ontdekking van de avond: A Place To Bury Strangers. Très Joy Division, oorverdovend luid, maar verdorie erg overtuigend. Vrijdag te zien in Vooruit als opwarmer voor MGMT (met wie wij eerder dit jaar volgend gesprek hadden)

-hoe Tom Lanoye zijn nochtans edele doel voorbij schiet in zijn ode aan Obama. "Yes We Can!" al goed en wel, maar laat het preken en volksopruien maar aan anderen over, Tom. Taalkundig wel op torenhoog niveau.

-Daniel Johnston die voor tweede avond op rij snaren weet te raken waarvan wij niet eens wisten dat we ze hadden.

-afterparty in Petrol om het zorgvuldig tentoongespreide cultureel verantwoord gedrag te counteren met portie seks (die meiden van CSS!) , drugs (alcohol welteverstaan) & (vooral) rock'n roll.

Daniel Johnston (Vooruit Theaterzaal, 7/11)

Daniel Johnston is zot. Compleet geschift. Wacko. Laat dat duidelijk zijn. Bovendien kan hij niét zingen. En zoals hij piano of gitaar speelt, kan een kind het ook. Desalniettemin verstaat de man de kunst om te ontroeren. Dat bewees hij vrijdag opnieuw in de Theaterzaal van de Vooruit.

Na voorprogramma's van Soy Un Caballo (tegenvallend) en John Dear Mowing Club (sterk, kruising tussen Neil Young en Ferre Grignard) was het de beurt aan Daniel Johnston himself. Getooid in trainingsbroek en sjofele trui, perste hij er aanvankelijk vijf (5!) rommelig gespeelde nummers uit. Bevend, bibberend, zichtbaar strijdend met de gitaar, er soms flagrant naast zingend, en te pas en vooral te onpas stotterend. En weg was hij.

Maar toen Big Dan, na een korte pauze, de buhne opnieuw besteeg, ditmaal geruggensteund door het Hollandse trio John Dear Mowing Club, zagen we de echte Johnston aan het werk: intens, rauw en aangrijpend. Een volledig verslag leest u binnenkort hier. Wij waren alvast zo onder de indruk dat we hem vanavond prompt nog eens aan het werk willen zien: op naar De Nachten dus.

Hoogtepunten: "Rock This Town", "Casper", Beatles-cover "Help!", "Rock&Roll/Ega", "True Love Will Find You In The End" en "Devil Town". Nog iets meer kippenvel, en ze konden ons aan het spit draaien.

Ps. Wie het bij het lezen van deze post hoort donderen in Keulen, raden wij aan dringend "Hi, How Are You", "Yip Jump Music", "1990" en "Fear Yourself" (opgenomen met Sparklehorse) in huis te halen. De dubbelaar "The Late Great Daniel Johnston", waarop schoon volk als Tom Waits, TV On The Radio en Eels eer betoont aan dit gekke genie (om niet te zeggen: geniale gek), is een ideale instap in Johnstons monumentale oeuvre. De grootse documentaire "The Devil And Daniel Johnston" tenslotte biedt een inkijk in 's mans leven. Voor wie nu nog niet overtuigd is: onder andere Kurt Cobain, The Butthole Surfers, Sonic Youth, Yo La Tengo, Matt Groening en Bent van Looy zijn/was zwaar fan.

Herfstheld nr. 2: Stuart Staples

Er zijn zo van die periodes waarin één enkele band steeds terug keert in je platenkeuze. Ook al wil je wel eens naar de nieuwe van pakweg Chad Vangaalen luisteren (zeker doen trouwens!), toch word je keer op keer teruggezogen naar die ene band. En zelfs al zit je even zonder muziek in de oren op een trein tussen hoofdstad en woonplaats Gent, dan nog zweeft diezelfde groep onverwijld als soundtrack door je gedachten. Klinkt bekend?

Dat hebben wij heden ten dage voor met Stuart Staples en bij uitbreiding zijn band Tindersticks. Na twee soloplaten van zanger Stuart Staples leek Tindersticks definitief gesplit, maar zie: vijf jaar na hun laatste worp, kwamen ze dit jaar met het uitstekende, nog steeds als vintage Tindersticks klinkende, The Hungry Saw op de proppen. En of wij daar al troost hebben uit gehaald. Zeggen dat wij al enkele weken reikhalzend uitkijken naar hun doortocht in Cactus Club in Brugge, op zondag 14 december is dan ook een eufemisme van het kaliber "Ignace Crombé is de risee van het huidige medialandschap".

Voor de niet-ingewijden: Tindersticks klinkt, volgens Humo-recensent (cv) "als de soundtrack bij een nachtelijke herfstwandeling door een stad waar zachtjes de regen druppelt." En voor één keer hebben wij daar niets aan toe te voegen. Tenzij onze persoonlijke Stuart Staples top-5:

1. That Leaving Feeling : uit de soloplaat "Leaving Songs". 'We all have dreams of leaving we all want to make a new start. Go and pack that little suitcase with the pieces of our hearts'. Juist ja. Met een glansrol voor de verrukkelijke Lhasa de Sela.

2. No More Affairs : Staples kerft krasjes in onze ziel, hier in bijzonder Lynchiaanse setting. Parel uit naamloze tweede plaat

3. Dying Slowly : tegenpool van Neil Youngs "it's better to burn out then to fade away"-mantra, had Cobain zaliger maar Staples als raadsman aangenomen. Uit "Can Our Love..."-album

4. City Sickness: zelfs een doorwinterde stadsmens als wijzelf wordt heel stilletjes bij dit lied uit debuutplaat, die destijds (we schrijven 1993) door toenmalig toonaangevend rockmagazine Melody Maker tot album van het jaar werd verkozen.

5. The Hungry Saw : titeltrack van jongste worp. Voor hun doen opvallend soulvol nummer, hier een akoestische versie

En als u ons nu wilt excuseren, die nachtelijke herfstwandeling weet u wel.

Grafsteenblues

Vergeelde bladeren, miezerige regen, gure wind, uitgeholde pompoenen en overal verse bloemenkransen op de zerken: dat moet 1 november zijn! En waaruit haalt een mens tijdens deze triestige dagen troost? Juist ja. Haal de bidprentjes boven, steek enkele kaarsen aan en neem er alvast een pakje Kleenex bij, want wij presenteren u: onze hoogstpersoonlijke Allerheiligen Top-5.

5. Jacques Brel - Le Moribond : Ook al sterft het hoofpersonage in deze Brel-parel au printemps, Brels afscheidsverzen gaan door merg en been. Sluwe vos Terry Jacks vertaalde dit lied in het Engels en scoorde er prompt een wereldhit mee. En toen wij vorig jaar in Botanique omvergeblazen werden door Zach Condon, was dat mede door diens cover van 'Le Moribond'.

4. Nick Cave - Death Is Not The End : Of de dood nu al of niet het einde van alles is, kan ons eigenlijk aan onze reet roesten. Tenzij er dergelijke prachtparels over geschreven worden natuurlijk. Oorspronkelijk van Dylan, maar dat wist u uiteraard al. En is dat daar Kylie Minogue niet?

3. Johnny Cash - When The Man Comes Around : verdere uitleg compleet overbodig. Slik.

2. Warren Zevon - Keep Me In Your Heart For A While : Muzikaal testament van ondergewaardeerde artiest. Stierf vijf jaar geleden aan kanker na een leven vol lawyers, guns and money en nam vlak voor zijn dood nog "The Wind" op, een dijk van een album. Bekendste zinsnede: "I'll sleep when I'm dead". Moge hij keet schoppen in de hel!

1. Led Zep - In My Time Of Dying : Op pathetische momenten (ze zijn gelukkig schaars) durven wij al eens, Bart De Pauw-gewijs, dagdromen over de geschikte soundtrack als onze tijd van gaan gekomen is. Met stip op nummer 1 als offerande-lied: deze monumentale Led Zep-klassieker, hier helaas in twee delen opgeknipt. In Memoriam van John Bonham, zonder twijfel de beste rockdrummer ooit.

Bloemen noch kransen.

Barbie Bangkok (Vooruit Kafee, 30/10)

Barbie Bangkok is Hot. And Trendy. Dat blijkt uit de airplay die hun nieuwe single "New Dehli" op Stubru krijgt, dat bleek uit het verrassende nieuws dat de heren en dames afgelopen maandag het voorprogramma van Keane (nee, hier om begrijpelijke redenen geen link) in de Lotto Arena mochten vertolken, en dat bleek gisteren ook uit de ware volkstoeloop voor hun concert in het Vooruit Kafee. Gevolg: wij raakten pas na een kwartier binnen.

Maar Tom & Larry speelden een thuismatch, en dat was er duidelijk aan te horen: gedreven, enthousiast, hier en daar een extra intermezzo en in de bissen zowaar een Petula Clark-cover! En vooral: een ronduit goddelijke bassiste!

Dat wij fan zijn, kon u hier en hier al lezen. Nu u nog.

Wixel (Kinky Star, 28/10)

In een overvolle Kinky Star (voor de niet-Gentenaars: Kinky Star is het legendarische rockcafé annex platenlabel op Gentse Vlasmarkt, naast Charlatan) deed Wixel afgelopen dinsdagavond zijn stinkende best om gevoelige snaren te raken. Met zijn ingetogen, volledig instrumentale klanktapijten slaagden Wim Maesschalk en de zijnen daar bij ons alvast in, ondanks het onvermijdelijke doch daarom niet minder storende gekwetter vanuit het publiek. Denk The Notwist, denk een ontmantelde Sonic Youth op xylofoon, denk vooral wat u wilt, maar ga misschien eens kijken als hij op 26 november in Het Stuk in Leuven staat, of 5 december in de Antwerpse Petrol. Jong, aanstormend en Belgisch!

Herfstheld nr.1: Mark Lanegan

Geniale eigenzinnige artiest of overroepen zonderling, vraag gelijk welke muziekliefhebber naar de volgens hem (of haar uiteraard) meest herkenbare stemmen uit de hedendaagse muziekwereld en Mark "Schuurpapier" Lanegan staat er - net als Tom Waits, Antony Hegarty of "die dikke neger van 'Crazy'"- zonder twijfel altijd tussen. Wij slaan deze stoicijnse bard alvast erg hoog aan, of het nu zijn exploten bij grungegrootheid Screaming Trees (hoe meer nineties kan je eruit zien?check in dat verband ook volgende samenwerking met ene Kurt C.), Queens Of The Stone Age (wat een song!wat een band! wat een attitude!) of met bosnimf Isobel Campbell betreft. Wie nu nog niet overtuigd is zal het allicht nooit zijn, maar voor de allerlaatste twijfelaars presenteren wij u onze hoogstpersoonlijke Lanegan-top 5. Luister, sidder & beef!

1. Man in the long black coat: Dylan-klassieker op het lijf van Lanegan geschreven (hier helaas slehts een ingekorte versie)

2+3. Live With Me/ Where Did You Sleep Last Night : Massive Attack/Leadbelly-cover met Twilight Singers

4. Revival: gospel from hell met Soulsavers

5. ex aequo tussen Idle Hands (met compagnon de route Greg Dulli als Gutter Twins) en One Way Street

Lambchop (AB, zondag 26/10)

Terwijl het buiten volop herfst, schotelde Lambchop ons zondag binnen de nodige haardvuurwarmte voor. Kurt Wagner (eeuwige pet en bril op het hoofd, de man overwon kanker) en de zijnen dompelden een goed gevulde AB onder in hun typische weemoedige countrywereld, waar het -zeker op een uitgeregende zondagavond in oktober- erg fijn vertoeven is. Verstilde pracht, heet zoiets. Opvallend hoe 7 (zeven!) muzikanten samen zo stil kunnen spelen. (Een schril contrast met pakweg Blood Red Shoes, aanstaande woensdag te bewonderen in de Botanique). Eveneens frappant waren de prima covers van schoon volk : You're a big girl now (Dylan) en Chelsea Hotel #2 (Cohen). Enig minpuntje: bij momenten kabbelde het optreden net iets te rustig voort, pas bij de bissen ging het tempo -met onder meer een flard Talking Heads- echt de hoogte in. Maar muggenziften en mierenneuken...

Thema 4: "Treurwilgen"

Omdat de periode oktober-november traditiegetrouw garant staat voor een overvolle concertagenda en wij van mening zijn dat onze muzikale horizon niet breed genoeg kan zijn, bombarderen wij deze maand prompt tot concertmaand. Geen week-, maar een maandthema dus deze keer. De komende weken leest u hier het relaas van onze grootscheepse ontdekkingsreis langsheen bruine kroegen, hippe concertzalen, muffe muziekcentra en solide clubs.

Geen idee hoe het bij u zit maar met het vallen de bladeren, komt bij ons steevast niet alleen een warme sjaal en dito muts naar boven, maar ook een flinke dosis melancholie. En dat heeft zo zijn gevolgen. Niet in het minst op onze platenkeuze. Altruistisch als we zijn, willen we u de soundtrack bij deze regenachtige, kille herfstavonden uiteraard niet ontzeggen. Afwisselend met de hierboven aangekondigde concertverslagen stellen wij u telkens graag één van onze muzikale helden voor. Schenk uzelf nog een glas Jack Daniels in, leg dat boek van Paul Auster even aan de kant, dim de lichten en laat je meevoeren langsheen volgende pleiade aan notoire muzikale treurwilgen.

Bjistje in min uoft

Om aan te tonen dat "het West-Vlaams" een term is die vele ladingen dekt, nemen wij u tijdens deze tweede bloemlezing mee op een heuse Ronde van West-Vlaanderen.


*Beginnen doen we in het hart van West-Vlaanderen: Izegem. Dé gangmaker van de nieuwe, frisse (tenzij u Axl Peleman heet) dialectpopwind is immers zonder twijfel Flip Kowlier. Als Levrancier scheerde hij, samen met sidekicks BZA en 4T4, jarenlang hoge hiphoptoppen (probeer dat als geboren en getogen West-Vlaming maar eens keurig uit te spreken) met 't Hof Van Commerce en zette zo in één klap Izegem, Emelgem en Kachtem op de kaart. Zijn strafste exploten moesten toen echter nog volgen. Toen hij in 2001 vriend en vijand verbaasde met een verstilde, akoestische soloplaat stond hij namelijk aan de wieg van de tsunami van dialectpopgroepjes (zeggen de Fixkes u nog iets?). Drie albums later is Kowlier een Man van 31en is hij uitgegroeid tot een vaste waarde in de Vlaamse rockwereld, die nog verdomd hard kan rocken ook. Respect!


* Van Izegem naar Oostende dan. Dat er aant zèètje meer respectabele artiesten de revue zijn gepasseerd dan in gelijk welke andere Vlaamse stad (van James Ensor over Marvin Gaye tot Arno en Kamagurka), staat buiten kijf. Maar die kent u vast en zeker al, dus stellen wij u bij deze graag het frivool getitelde Preuteleute voor. Laag bij de grondse pensenkermismuziek of aanstekelijke pop met een kwinkslag: oordeel vooral zelf. Wij laten op gepaste tijden alvast maar wat graag volgende fijnbesnaarde song door de boxen van ons nostalgisch nest onder de St-Baafstoren schallen.Kwestie van de man-vrouw verhoudingen nog eens scherp te stellen.


* Vanuit Oostende zetten we koers richting het zuiden van de provincie. Naar Wevelgem meer bepaald, waar de roots liggen van Wannes Cappelle, zanger van Het Zesde Metaal. Wie deze uiterst beloftevolle band nog niet kent, kan dat hier als de wiedeweerga goed maken. Wilt u weten wat wij van Het Zesde Metaal vinden, dan verwijzen u graag hierheen . Eén ding is zeker: Het Zesde Metaal is Vlaamse topklasse. Punt.


* Tot slot trekken wij graag een blik dorpsgenoten open. Zijn net als wijzelf afkomstig van het allesbehalve idyllische doch best viriele Deerlijk, een uit de hand gelopen bebouwde kom tussen Kortrijk en Waregem: de eeuwig maatschappijkritische hippie Gèsman en piano-engel op de rand van de grote doorbraak Hannelore Bedert. De eerste timmert, ondanks een volgens ons meer dan voortreffelijk debuutalbum, nog steeds aan de weg hogerop (zijn myspace is zeker een bezoekje waard, in het gloednieuwe Prijsdu gelukkig spuwt een verbitterde Gèsman treffend zijn gal over het een en het ander, de overige liedjes tonen dat het doorgaans ook wat luchtiger mag). De tweede maakt na opgemerkte passages aan de zijde van Tom Helsen en op de Nekka-nacht van Radio 1 momenteel furore met "Wat Als", een album dat De Morgen-recensent Bart Steenhaut volgende lovende woorden ontlokte.

Tot de noaste kee!

Ja, goame begunn of oe skjeet da?

Dat van alle Vlaamse dialecten over het West-Vlaams steevast het neerbuigendst wordt gedaan (tenzij je zelf uit West-Vlaanderen komt en het aan je roots verplicht bent zich honend over het Limburgs uit te laten, natuurlijk), lijdt weinig twijfel. Maar waarom eigenlijk?

Wij stelden voor u een tweedelige bloemlezing aan televisie- en muziekfragmenten samen die hun duit in het vooroordeel-zakje deden, dan wel het West-Vlaamse blazoen wisten op te poetsen.

Eerste bloemlezing:

* beginnen doen we vanzelfsprekend met de klassieker als het gaat om het West-Vlaamse dialect: Gerrit Callewaert uit Bavikhove, deelgemeente van Oarelbeke, het intussen klassiek geworden typetje van Wim Opbrouck uit 'In de Gloria'. Hilarisch, maar vooral ook erg treffend. Wie regelmatig eens langs 'Man Bijt Hond' zapt, weet dat er in West-Vlaanderen veel Gerrit Callewaerts rondlopen.


* Culturele duizendpoot Wim Opbrouck (naast gevierd acteur en toekomstige leider van NT Gent ook frontman van de goed gekke De Dolfijntjes) is verder ook verantwoordelijk voor één van de meest legendarische sketches uit de Vlaamse televisiegeschiedenis: Rute 98 uit het sowieso al lichtjes magistrale 'Alles Kan Beter'. De sketch zit boordevol spitante spitsvondigheden omtrent een West-Vlaamse versie van Windows 98 (het was de tijd dat Lernout & Hauspie nog een volop florerend bedrijf was), en ontpopt zich zo tot een nobel pleidooi voor de rijkdom van dit dialect. En meteen blijkt ook dat West-Vlamingen een pak multicultureler zijn dan doorgaans wordt aangenomen.

* Zo mogelijk nog dieper geworteld in de West-Vlaamse klei is kleinkunstgrootheid Willem Vermandere. Deze grijze bard annex beeldhouwer (half mens, half baard) was jarenlang de vaandeldrager van de West-Vlaamse muziekwereld, maar wie liedjes als Piere de beeste, Bange blanke man of Blanche en zijn peird op zijn conto heeft staan verdiend het om ook tot ver buiten Bachten de Kupe herinnerd te worden. Waarvan hulde!

* Kleinkunst is fijn, maar wat zouden we doen zonder een flinke portie rock'n roll? Dus mogen we hier zeker niet voorbij gaan aan de niet te versmaden nalatenschap van wijlen Johny Turbo, de Vlaamse Serge Gainsbourg. Na een leven vol nicotine, valium, vicodin, marijuana, ecstasy and alcohol en c-c-c-c-c-cocaine stierf Ivan Carlier (want zo heette de man) in 2000 aan de gevolgen van longkanker. Wie Johny Turbo zegt, zegt uiteraard Slekke en Oude Zak. Eerlijke liedjes uit het leven gegrepen, helaas al te vaak geassocieerd met studentikoze bacchanalen.

* de officieuze zoon van Johny Turbo is zonder twijfel Bart Vanneste, beter bekend onder zijn pseudoniem Freddy De Vadder. Dat deze vuilbekkende komiek zowel qua looks als qua taalgebruik schatplichtig is aan Turbo bewijst volgend fragment, dat alweer een aloud cliché - dat van de oerconservatieve en boerse West-Vlaming - uit de weg ruimt.

Tot de noaste kee!

Thema week 3: "Is de taal werkelijk gansch het volk?"

De VRT organiseert in de week van 20 oktober de Week van de Taal. Op alle netten zal in tal van programma’s aandacht gaan naar de rijkdom van de Nederlandse taal. Tegelijk organiseert de VRT een Taalsymposium. Met dit initiatief wil de VRT de liefde voor en de rijkdom van de Nederlandse taal onder de aandacht van het brede publiek brengen.

Wij van onze kant willen deze week de liefde voor en rijkdom van onze eigen streektaal onder uw aandacht brengen. De een koketteert maar wat graag met zijn sappige dialect, de ander schaamt zich er al even hard voor, wij vinden het iets dat niet verloren mag gaan. Als rasechte Gentenaar probeert Simon u warm te maken voor de vréé wijze Gentse variant van het Algemeen Nederlands. Ik op mijn beurt haal die eeuwige patat uit mijn mond, schaaf het gebruik van de 'g' en de 'h' nog wat bij en breek een lans voor het West-Vlaams. Kom mor ip!

THE MARKET wint de Grote Prijs

The Market wint de Grote Prijs voor beste film op het Filmfestival Gent.

Tip 3: Harold Lloyd in Caermersklooster

Hij wordt steevast in één adem genoemd met Buster Keaton en Charlie Chaplin als grootmeesters van de vooroorlogse stomme film, mat zichzelf op grandioze manier het typetje van stuntelig burgermannetje met strohoed en eeuwige zwarte brilletje aan, won in '52 een oscar voor zijn hele carrière als 'master comedian and good citizen', fotografeerde zowel Marilyn Monroe als honderden Tinseltownpin-ups (in 3D, vergeet het gepaste brilletje er niet bij te nemen) en is verantwoordelijk voor één van de meest iconische beelden uit de filmgeschiedenis (zie foto hiernaast, uit 'Safety Last', 1923).

Wie nu nog niet in de mot heeft dat we het over Harold Lloyd hebben, moet dringend eens een bezoekje brengen aan het Caermersklooster in het Gentse Patershol. Daar loopt nog tot 21 december een expositie over het leven en werk van deze legendarische Hollywood-komiek, opgesteld door zijn kleindochter Sue. U krijgt zowel een uitgebreide collectie foto's, originele filmposters en dito attributen als -uiteraard- uitvoerig beeldmateriaal te zien. Een aanrader voor wie een vrij moment nuttig wil spenderen. Toegang gratis.

Sta bovendien zeker ook eens stil bij "Glans & Duister", de fototentoonstelling van voormalig modefotograaf Eric Standaert en ondervind aan den lijve het drastische contrast tussen de extravagante glitter en glamour van de rode loper en de helse stofwereld op een immense vuilnisbelt in Phnom Penh (Cambodja).

Tip 2: Heavy Metal In Baghdad

Eén van de hoogtepunten van Almost Cinema, het parallelle festival van Vooruit in de schemerzone tussen film, muziek, theater en podiumkunst, is ongetwijfeld "Heavy Metal In Baghdad". In deze verbijsterende documentaire vertellen Eddy Moretti & Suroosh Alvi, journalisten van het Amerikaanse magazine Vice, het verhaal van Acrassicauda (latijn voor "Zwarte Schorpioen"), de enige heavy metalband in Irak.

We zien hoe de leden van de band het allesbehalve onder de markt hebben om in de zogenaamde Green Zone (het chaotische epicentrum van Bagdad dat dagelijks geteisterd wordt door bombardementen en bloedige afrekeningen) hun liefde voor muziek tot uiting te laten komen. Repeteren kunnen ze enkel in een klamme hotelkelder, een optreden organiseren lukt amper één keer per jaar, headbangen is officieel verboden wegens te gelijkend op de joodse manier van bidden, op straat Engels praten is levensgevaarlijk en zelfs het dragen van een Slipknot t-shirt kan je het leven kosten. Uitwijken naar het iets permissievere Syrie blijkt de enige oplossing, maar als ook daar weinig vooruitgang wordt geboekt, dreigt hun situatie hopeloos te worden...



"Heavy Metal In Baghdad" is een onthutsende en razend interessante documentaire over hoe wat voor ons o zo vanzelfsprekend lijkt enkele duizenden kilometers hiervandaan zo goed als onmogelijk is. Insjallah!

Stany en Woody

Een stevige roddel doet een blog geen kwaad. Dus nu het beloofde verhaal van Woody Harrelson Stany Crets in de Laatste Show. Bij de ontmoeting ging het al mis.

Stany: Hello, can I call you Woody?

Woody: No problem.

Stany: Ok, you can call me mister Crets.

Harrelson speelt mee in Transsiberian, een film hij erg trots op is. Maar dat is niet wat Stany interesseert. Hij schudt de ene flauwe grap na de andere uit de mouw.

Stany: My son asked to say hi to Buzz Lightyear for him. (Een personage uit de tekenfilm Toy Story, waar naast Buzz ook een cowboy Woody in voorkomt.)

Woody: ...

Uiteindelijk wordt Woody het zo moe dat hij vlakaf zegt dat de bijzitter flauwe grappen maakt. Stany mist de hint en countert onmiddelijk.

Why don't you tell a joke then? Or maybe sing it? (Harrelson speelde in Cheers een zingende barman)

Weinig enthousiast vertelt Woody een grap, Stany blijft onnozel doen, tot Woody vraagt of er nog interessante vragen komen. Om God weet welke reden vindt Stany dit de perfecte aanleiding om het nog net een stapje verder te drijven. Hij haalt foto's van BV's boven en laat de Hollywoodster raden wie pakweg Joyce De Troch is.

En zo krijgt Stany het voor elkaar dat de megaster-die-toch-altijd-een-toffe-jongen-was-gebleven hem voor de keuze stelt: Do you leave, or do I leave?

Mij lijkt het een gemakkelijke keuze, maar ook deze laatste kans grijpt hij niet. De steracteur stelt zich recht en lucht zijn hart.

You're a bastard.

En weg was Woody.

Dat Stany Crets flauwe moppen maakt gaan we niet tegenspreken, maar uiteindelijk is het wel een toffe jongen. Dus kijk ook maar eens naar een van zijn betere momenten.

Tip 1: UNSPOKEN van Fien Troch

Fien Troch werd tot Belgische filmhoop uitgeroepen na haar langspeeldebuut Een ander zijn geluk. Wie verder overtuigd wil worden moet Equal Payday maar eens youtuben. Een filmpje waarmee ze op het reclamefestival van Cannes in de prijzen viel.

Voor Unspoken kreeg ze een internationale topcast bij elkaar, en slaagde ze er bovendien in om hen op zeer hoog niveau te laten acteren. Over Emmanuelle Devos en Bruno Todeschini vindt u op imdb meer dan ik u kan vertellen.
Unspoken gaat over een man en een vrouw die hun leven trachten te hervatten nadat hun dochter verdween. Met lange shots en scherpe close-ups zien we hoe het koppel een verdriet draagt dat ondraaglijk is. Het is een zware film, langzaam en intens met een soms bevreemdende montage, maar heel erg mooi.

Inside Filmfestival Gent

Van 7 tot 18 oktober loop ik stage op het Filmfestival Gent. Veel beroemdheden zie ik niet. Maar wel veel films, professionals en journalisten. Wie niet meer weet wat te kiezen als hij de lange lijst films ziet, vindt op deze blog misschien enkele tips. En ook het hilarische verhaal van Stany Crets en Woody Harrelson is hier tot in de pijnlijkste details bekend.

"Ontmaskering"

Figuur 3: Homer Simpson

Aan beide kanten van de Grote Plas stijgt de verkiezingskoorts stilaan tot het kookpunt, dus kon ook onze geliefde cartoonheld en lucide maatschappijcriticus Homer Simpson niet achterwege blijven. In volgende filmpje ontmaskert Homer zichzelf als Obama-aficionado en neemt en passant nog eens de dubieuze stembuspraktijken van George Dubya op de korrel. Magistraal!

"Ontmaskering"

Figuur 2: Douglas De Coninck

Zeggen dat De Morgen-journalist Douglas De Coninck in zijn jarenlange carrière als kritische watchdog meer schandalen of mistoestanden ontmaskerd heeft dan de federale politie is een al te voortvarende boutade, maar omvat niettemin wel de status van deze notoire speurneus. Er moet nog maar een compromitterende mail rondslingeren op het bureau van een of andere gezaghebbend figuur, of De Coninck kijgt hem via zijn indrukwekkend vertakte informatienetwerk in zijn bezit. De journalist zorgt dan ook regelmatig voor spectaculaire onthullingen. Sommige slapende honden worden echter liever niet gewekt, dus krijgt De Coninck vaak de wind van voren. Kwam hij enkele jaren geleden in opspraak in de zaak rond de ontmaskering van De Stoete Ostendenoare, zo werd hij deze week door het parket van Dendermonde gedagvaard voor de correctionele rechtbank.

Reden: De Coninck wordt 'misbruik van inzage' in het strafdossier rond de vermoorde politieman Peter De Vleeschauwer aangewreven. Vorig jaar kaartte Douglas De Coninck in een reeks artikelen in Humo diverse ongerijmdheden en tekortkomingen in het onderzoek naar de moord aan.

Benieuwd hoeveel het elementaire begrip "journalistiek bronnengeheim" nog waard is voor de correctionele rechtbank.

Week 1: "Ontmaskering"

Figuur 1: Stefan Schumacher

Wat ieder kritisch kijkende wielerfan al lang vermoedde, werd deze week daadwerkelijk bevestigd: de spraakmakende prestaties van de Duiste wielrenner Stefan Schumacher tijdens de afgelopen Tour de France hadden een illegale oorzaak. Schumacher won deze zomer op verbluffende wijze beide tijdritten in de Ronde van Frankrijk en maakte ook furore tijdens enkele loodzware bergetappes. Analyse van tijdens de Tour afgetapte bloedstalen toonden deze week echter het gebruik van Cera, i.e. epo van de derde generatie, aan.

Daarmee komt een einde aan de jarenlange geruchtenstroom rond Schumacher. Al in 2005 liep de 27-jarige Duister tegen de dopinglamp. Toen werd hij echter vrijgesproken door een attest, uitgeschreven door...zijn moeder, arts van beroep. En toen hij vorig jaar, een week na zijn bronzen medaille op het WK in Stuttgart, in dronken toestand een tuinhek ramde en de politie hem een alcoholtest afnam, bleek hij ook al sporen van amfetamines in zijn bloed te hebben. Omdat een alcoholproef geen officiële dopingtest is, glipte hij opnieuw door de mazen van het dopingnet. Drie keer is echter scheeprecht, en bij deze is Schumacher nu ook officieel ontmaskerd als valsspeler.

Manifest

Banken balanceren op de rand van een kilometersdiepe afgrond, beurzen vertonen de vreemdste bokkensprongen en spaarders groot of klein dreigen in één klap hun zuurverdiende centen in rook te zien opgaan. In het holst van deze wereldwijde economische commotie stampen Simon De Vriendt & Lander Deweer een blog uit de grond: het 'Pantheon der parmantige protagonisten en plompverloren patjepeeërs'.

Basisprincipe van deze blog: elke week presenteren wij u drie figuren uit de brede actualiteit (politiek, sport, muziek, film, fait divers,...) die tijdens de desbetreffende week op één of andere manier in het oog sprongen. Daaromheen weven wij een treffende rode draad, die het voor u makkelijker lezen maakt.

Duidelijk? Welaan dan!