Grafsteenblues

Vergeelde bladeren, miezerige regen, gure wind, uitgeholde pompoenen en overal verse bloemenkransen op de zerken: dat moet 1 november zijn! En waaruit haalt een mens tijdens deze triestige dagen troost? Juist ja. Haal de bidprentjes boven, steek enkele kaarsen aan en neem er alvast een pakje Kleenex bij, want wij presenteren u: onze hoogstpersoonlijke Allerheiligen Top-5.

5. Jacques Brel - Le Moribond : Ook al sterft het hoofpersonage in deze Brel-parel au printemps, Brels afscheidsverzen gaan door merg en been. Sluwe vos Terry Jacks vertaalde dit lied in het Engels en scoorde er prompt een wereldhit mee. En toen wij vorig jaar in Botanique omvergeblazen werden door Zach Condon, was dat mede door diens cover van 'Le Moribond'.

4. Nick Cave - Death Is Not The End : Of de dood nu al of niet het einde van alles is, kan ons eigenlijk aan onze reet roesten. Tenzij er dergelijke prachtparels over geschreven worden natuurlijk. Oorspronkelijk van Dylan, maar dat wist u uiteraard al. En is dat daar Kylie Minogue niet?

3. Johnny Cash - When The Man Comes Around : verdere uitleg compleet overbodig. Slik.

2. Warren Zevon - Keep Me In Your Heart For A While : Muzikaal testament van ondergewaardeerde artiest. Stierf vijf jaar geleden aan kanker na een leven vol lawyers, guns and money en nam vlak voor zijn dood nog "The Wind" op, een dijk van een album. Bekendste zinsnede: "I'll sleep when I'm dead". Moge hij keet schoppen in de hel!

1. Led Zep - In My Time Of Dying : Op pathetische momenten (ze zijn gelukkig schaars) durven wij al eens, Bart De Pauw-gewijs, dagdromen over de geschikte soundtrack als onze tijd van gaan gekomen is. Met stip op nummer 1 als offerande-lied: deze monumentale Led Zep-klassieker, hier helaas in twee delen opgeknipt. In Memoriam van John Bonham, zonder twijfel de beste rockdrummer ooit.

Bloemen noch kransen.

Barbie Bangkok (Vooruit Kafee, 30/10)

Barbie Bangkok is Hot. And Trendy. Dat blijkt uit de airplay die hun nieuwe single "New Dehli" op Stubru krijgt, dat bleek uit het verrassende nieuws dat de heren en dames afgelopen maandag het voorprogramma van Keane (nee, hier om begrijpelijke redenen geen link) in de Lotto Arena mochten vertolken, en dat bleek gisteren ook uit de ware volkstoeloop voor hun concert in het Vooruit Kafee. Gevolg: wij raakten pas na een kwartier binnen.

Maar Tom & Larry speelden een thuismatch, en dat was er duidelijk aan te horen: gedreven, enthousiast, hier en daar een extra intermezzo en in de bissen zowaar een Petula Clark-cover! En vooral: een ronduit goddelijke bassiste!

Dat wij fan zijn, kon u hier en hier al lezen. Nu u nog.

Wixel (Kinky Star, 28/10)

In een overvolle Kinky Star (voor de niet-Gentenaars: Kinky Star is het legendarische rockcafé annex platenlabel op Gentse Vlasmarkt, naast Charlatan) deed Wixel afgelopen dinsdagavond zijn stinkende best om gevoelige snaren te raken. Met zijn ingetogen, volledig instrumentale klanktapijten slaagden Wim Maesschalk en de zijnen daar bij ons alvast in, ondanks het onvermijdelijke doch daarom niet minder storende gekwetter vanuit het publiek. Denk The Notwist, denk een ontmantelde Sonic Youth op xylofoon, denk vooral wat u wilt, maar ga misschien eens kijken als hij op 26 november in Het Stuk in Leuven staat, of 5 december in de Antwerpse Petrol. Jong, aanstormend en Belgisch!

Herfstheld nr.1: Mark Lanegan

Geniale eigenzinnige artiest of overroepen zonderling, vraag gelijk welke muziekliefhebber naar de volgens hem (of haar uiteraard) meest herkenbare stemmen uit de hedendaagse muziekwereld en Mark "Schuurpapier" Lanegan staat er - net als Tom Waits, Antony Hegarty of "die dikke neger van 'Crazy'"- zonder twijfel altijd tussen. Wij slaan deze stoicijnse bard alvast erg hoog aan, of het nu zijn exploten bij grungegrootheid Screaming Trees (hoe meer nineties kan je eruit zien?check in dat verband ook volgende samenwerking met ene Kurt C.), Queens Of The Stone Age (wat een song!wat een band! wat een attitude!) of met bosnimf Isobel Campbell betreft. Wie nu nog niet overtuigd is zal het allicht nooit zijn, maar voor de allerlaatste twijfelaars presenteren wij u onze hoogstpersoonlijke Lanegan-top 5. Luister, sidder & beef!

1. Man in the long black coat: Dylan-klassieker op het lijf van Lanegan geschreven (hier helaas slehts een ingekorte versie)

2+3. Live With Me/ Where Did You Sleep Last Night : Massive Attack/Leadbelly-cover met Twilight Singers

4. Revival: gospel from hell met Soulsavers

5. ex aequo tussen Idle Hands (met compagnon de route Greg Dulli als Gutter Twins) en One Way Street

Lambchop (AB, zondag 26/10)

Terwijl het buiten volop herfst, schotelde Lambchop ons zondag binnen de nodige haardvuurwarmte voor. Kurt Wagner (eeuwige pet en bril op het hoofd, de man overwon kanker) en de zijnen dompelden een goed gevulde AB onder in hun typische weemoedige countrywereld, waar het -zeker op een uitgeregende zondagavond in oktober- erg fijn vertoeven is. Verstilde pracht, heet zoiets. Opvallend hoe 7 (zeven!) muzikanten samen zo stil kunnen spelen. (Een schril contrast met pakweg Blood Red Shoes, aanstaande woensdag te bewonderen in de Botanique). Eveneens frappant waren de prima covers van schoon volk : You're a big girl now (Dylan) en Chelsea Hotel #2 (Cohen). Enig minpuntje: bij momenten kabbelde het optreden net iets te rustig voort, pas bij de bissen ging het tempo -met onder meer een flard Talking Heads- echt de hoogte in. Maar muggenziften en mierenneuken...

Thema 4: "Treurwilgen"

Omdat de periode oktober-november traditiegetrouw garant staat voor een overvolle concertagenda en wij van mening zijn dat onze muzikale horizon niet breed genoeg kan zijn, bombarderen wij deze maand prompt tot concertmaand. Geen week-, maar een maandthema dus deze keer. De komende weken leest u hier het relaas van onze grootscheepse ontdekkingsreis langsheen bruine kroegen, hippe concertzalen, muffe muziekcentra en solide clubs.

Geen idee hoe het bij u zit maar met het vallen de bladeren, komt bij ons steevast niet alleen een warme sjaal en dito muts naar boven, maar ook een flinke dosis melancholie. En dat heeft zo zijn gevolgen. Niet in het minst op onze platenkeuze. Altruistisch als we zijn, willen we u de soundtrack bij deze regenachtige, kille herfstavonden uiteraard niet ontzeggen. Afwisselend met de hierboven aangekondigde concertverslagen stellen wij u telkens graag één van onze muzikale helden voor. Schenk uzelf nog een glas Jack Daniels in, leg dat boek van Paul Auster even aan de kant, dim de lichten en laat je meevoeren langsheen volgende pleiade aan notoire muzikale treurwilgen.