In tijden waarin slag om slinger gigantische olietankers gekaapt worden door een zootje ongeregelde piraten, is Alela Diane opnieuw brandend actueel. Haar album "The Pirate's Gospel" kwam vorig jaar namelijk-in uitgesteld relais van drie jaar- ook in Europa uit en werd prompt bedolven onder de lovende recensies. Voor diegene die aan een vroegtijdige winterslaap zijn begonnen: Diane treedt op dit album in de voetsporen van sixties-iconen en eveneens "meisjes-met-hun-gitaren" Karen Dalton en Sandy Denny, en komt net als Ys-koningin Joanna Newsom uit Nevada City, USA.Gisteren stond ze in de Theaterzaal van de Vooruit, die een dik uur lang werd omgetoverd tot indiaans trailerpark ergens in het ooit Wilde Westen. Het knetterende kampvuur en de huilende hyena's kon je er zo bij denken. Alela begon solo aan haar set, riep er volgens nog een adembenemende zangeres bij, en werd uiteindelijk begeleid door heuse band (in tegenstelling tot de plaat waarop ze solo te horen is): haar vader op akoestische gitaar, een Nick Olivieri-achtig heerschap op banjo en even voorbij halfweg kwam er zowaar nog een recht uit een of andere Amish-gemeenschap weggelopen drummer op de proppen.
Ondanks haar unieke, ietwat schelle stem, de sfeervolle begeleiding (allesbehalve agreabele associaties met het publieksopwarmertje dat dit snaarinstrument steevast als suffix krijgt opgekleefd en deze hemeltergende scene uit de voor het rest uitstekende film "Deliverance" spreken ferm in het nadeel van de banjo, maar dankzij Sufjan Stevens sluiten wij het instrument voor eeuwig in onze armen) en de knappe covers ('See Line Women'! 'Gold Dust Women'!), kon Alela ons geen volledige set lang beklijven. Daarvoor was de set iets te weinig gevarieerd, hebben wij het iets te weinig voor "folkmeisjes-met-hun-gitaar" en vinden wij een zittend concert iets te weinig rock'n roll.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten