Herfstheld nr.3: Ryan Adams

Met zijn band Whiskeytown kreeg hij in de jaren negentig steevast het ietwat knullige label "alt.country" opgekleefd, maar pas toen hij in 2000 en 2001 solo de prachtplaten "Heartbreaker" en "Gold" op de wereld losliet, werden wij volledig overtuigd van Ryan Adams' kunde. Hartverscheurende country, rake teksten en een hemelse stem: meer hadden wij niet nodig om iedereen die deze Amerikaanse bard verwarde met de Canadese zeepsmoel wiens voornaam slechts één letter verschilt, steevast op een welgemeende kopstoot te bedenken.

Toen Ryan Adams met "Rock'n Roll" (nomen est omen) bewees dat hij ook kon rocken (wat ons betreft: beter dan toenmalig snoepje van de dag The Strokes, wiens "Is This It" hij gevat counterde met de mokersong "This Is It") gingen wij volledig overstag. De dubbele e.p. "Love Is Hell" (2004) vormde het gedroomde orgelpunt: de juiste plaat op het juiste moment, vol tijdloze melancholie.

Maar om één of andere duistere reden verloren wij Ryan Adams sindsdien compleet uit het oog. Was het zijn inderhaast afgelaste concert in de AB (Adams had zogezegd zijn pols verstuikt)? Was het zijn steeds groteskere vormen aannemende drugs- en alcoholverslaving (Adams donderde al eens stomdronken van het podium)? Was het die foute vriend en vriendinnetjes die iets te hoog opliepen met die "aaibare Adams"? Of was het Adams' onnavolgbare productie (in 2005 alleen al bracht hij 3 platen uit, waarvan één dubbelalbum)?

Allicht was het een combinatie van al deze factoren, maar feit is dat we van Adams' laatste albums bitter weinig hebben gehoord. Vandaar dat onze persoonlijke Ryan Adams top-5 integraal uit zijn eerste 4 (als we "Demolition" even buiten beschouwing laten, en "Love Is Hell pt.1 en 2" als één beschouwen) platen komt:

1. I See Monsters ("Love Is Hell, pt. 2") : luister en oordeel zelf

2. Wonderwall : één van de weinige covers die het origineel (de broertjes Gallacher vinden wij best grappig in al hun -gespeelde?- arrogantie, maar muzikaal hebben ze ons nooit erg kunnen bekoren) overtreft

3. When The Stars Go Blue (uit "Gold")

4. Wish You Were Here : gierende gitaarsong mét inhoud uit "Rock'n Roll", hier in akoestische versie

5. Hotel Chelsea Nights (uit "Love Is Hell, pt.2): ode aan legendarische Chelsea Hotel in New York (oa. Bob Dylan, Leonard Cohen, Allen Ginsberg, Tom Waits, Patti Smith en vele anderen resideerden er, Dylan schreef er zijn "Sad Eyed Lady Of The Lowlands"- volgens Hemzelf in "Sara", Sid Viciuos stak er zijn Nancy dood, etc.)

bonustrack: Fuck The Universe (bonustrack op "Love Is Hell pt.2): furieuze doch uiterst aanstekelijke tirade tegen god en klein pierke.

U ziet: wij hebben dringend onze schade in te halen ("Easy Tiger", "29" en het recent uitgebrachte "Cardinology" staan hoog op ons lijstje 'te kopen albums'). Maar eerst richting Tivoli voor een partij tegen de voormalige bekerwinnaar (voetbal is dat). Sic transit gloria mundi

Confuse The Cat (Vooruit, 12/11)

Van het peloton Joy Division-, Gang Of Four-, en andere 80's iconen-adepten die enkele jaren geleden alle hippe hitlijsten overspoelden, hebben enkel Interpol en Editors zich weten te handhaven (de al te potsierlijke Killers zwijgen we in deze liever dood). De andere hebben in tussentijd hun grenzen mijlenver verlegd (Bloc Party) of kampen al een tijd met een knoert van een creatieve impasse (Maximo Park, Franz Ferdinand,...). Het strekt de jongens van Confuse The Cat dan ook tot eer dat ze nu al 4 platen lang (hun nieuwste, 'Kericky', ligt nu in de rekken) gedecideerd het post-punkpad blijven bewandelen.

Wij zagen ze enkele jaren geleden nog in het voorprogramma van The Rifles (iemand daar nog iets van gehoord?), gisteren stonden ze in de Balzaal van de Vooruit. Helaas werden wij niet overtuigd, was Confuse The Cat niet de muziek die wij op dat moment wilden horen, stond het volume verdorie op zijn minst een paar tanden te luid (definitely on eleven) en hadden wij met A Place To Bury Strangers onze portie "zwartzakkenmuziek" voor deze week al gehad. Timing is alles in het leven, nietwaar.

Desalniettemin bekeken wij nadien maar wat graag nog eens de legendarische sketch van Monty Python, waar Confuse The Cat zijn groepsnaam haalde. "Fin de siècle ennui"!

Cold War Kids (9/11, AB)

Vorig jaar zagen wij Cold War Kids nog in een voormalige cinemazaal in Lille, zondag stroomde de Ancienne Belgique zo goed als vol voor deze Reaganbaby's. Het is tekenend voor de evolutie van deze Amerikaanse rockband. Zijn tweede album, Loyalty To Loyalty, bevestigt niet alleen al het goede van het gevierde debuutalbum Robbers & Cowards, het zet muzikaal ook een paar stappen vooruit. Cold War Kids hervalt niet in een herhalingsoefening (wat erg verleidelijk moet zijn, na het succes van topsingles als "Hang Me Up To Dry" en "We Used To Vacation"), maar durft te innoveren. Iets minder Rolling Stones, iets meer uitgebeende Editors. Desalniettemin klinkt Loyalty To Loyalty nog steeds vintage Cold War Kids: hoekige, aan alle kanten rammelende songs die afwisselend slaan en zalven, rollende drums en dito gitaren, een wild in het rond stuiterende piano en de net niet pathetische stem van zanger Nathan Willet.

Hoogtepunten zondag: "Hang Me Up To Dry", "Something Is Not Right With Me", "Mexican Dogs", "St. John" en "I've Seen Enough". Puik!

De Nachten (De Singel, zaterdag 8/11)

Wat ons bijbleef van een avondje grasduinen in het propvolle aanbod van De Nachten:

- ondanks zijn t-shirt van Daniel Johnston en vriendschap met Tom 'Den Admiraal' Van Laere vinden wij Iwein Seghers niet grappig.

- Barbara praat tegen zichzelf op de fiets

- Gummbah (Humo-cartoonist, Hans Teeuwen-kompaan, zieke geest) is wél grappig

- ook zonder de randanimatie van twee dolgedraaide dansers verdienen The Germans een pluim: stevig, grillig en wars van enige songstructuur wisten ze een klein uur lang onze aandacht vast te houden

-muzikale ontdekking van de avond: A Place To Bury Strangers. Très Joy Division, oorverdovend luid, maar verdorie erg overtuigend. Vrijdag te zien in Vooruit als opwarmer voor MGMT (met wie wij eerder dit jaar volgend gesprek hadden)

-hoe Tom Lanoye zijn nochtans edele doel voorbij schiet in zijn ode aan Obama. "Yes We Can!" al goed en wel, maar laat het preken en volksopruien maar aan anderen over, Tom. Taalkundig wel op torenhoog niveau.

-Daniel Johnston die voor tweede avond op rij snaren weet te raken waarvan wij niet eens wisten dat we ze hadden.

-afterparty in Petrol om het zorgvuldig tentoongespreide cultureel verantwoord gedrag te counteren met portie seks (die meiden van CSS!) , drugs (alcohol welteverstaan) & (vooral) rock'n roll.