Fleet Foxes (AB, 20/11)

2008 lijkt de annalen in te gaan als "een beest-achtig goed jaar". Na eels (Koninklijk Circus, 4/3), Band Of Horses (Botanique, 15/3 en Festival les Eurockeenes in Belfort, 6/7), Penguins Know Why (Vooruit Kafee, 26/4), Bowerbirds (Vooruit Kafee, 16/9), Lambchop (AB, 26/10) en Confuse The Cat (Vooruit Balzaal, 12/11) was het gisteren namelijk de beurt aan de jonge wolven van Fleet Foxes om ons bij ons nekvel te grijpen.

In een tot de nok gevulde AB mocht Fleet Foxes-drummer (de drummer! warempel!) Josh Tillman opwarmen. Het enige wat ons daarvan bijbleef is dat de man getalendeerder was in grappen uit zijn mouw schudden (over de "studentikoze" toestanden in de buurt van de Beurs, l'enfer was zelden zo duidelijk les autres) dan het brengen van boeiende, gevarieerde songs.

Maar net toen we in een hazenslaapje dreigden te vervallen, werden we alras wakker geschud door het gehuil van de prairiehonden Fleet Floxes. Vijf jonge, kritische Amerikanen waarvoor het epitethon 'langharig,werkschuw tuig' lijkt te zijn uitgevonden en die -blijkens hun bloedmooie, titelloze debuutplaat en de "Sun Giant"-ep - heel graag zingen. Liefst allemaal tezamen. De songs van Fleet Foxes staan immers bol van hartverscheurende, breed uitwaaierende harmonieën, met stemmen die referenties naar Crosby, Stills, Nash & (vooral) Neil Young oproepen, en steevast in één adem worden genoemd met Band Of Horses of Jim James (My Morning Jacket- wij zijn nog niet over hun geannuleerde concert in Koninklijk Circus heen).

Gisteren toonde Fleet Foxes dat ze de warme intimiteit die op plaat is te horen ook live kunnen scheppen en werd er zo loepzuiver gezongen dat we er bij momenten heel stil van werden. De Herwig Van Hove in ons zou er nog willen aan toevoegen dat de vaak lange bindteksten de vaart uit het optreden haalden en dat het in een overvolle AB (gevuld met muziekfans van uiteenlopend pluimage - van de jonge muziekfan tot de modieuze manager in maatpak) nooit écht intiem kan zijn, maar na een dergelijk hoogstaand concert moet de Herwig Van Hove in ons vooral zijn bakkes houden en kruipen wij voor -één keer zonder scepsis- rond het kampvuur, gitaar in de hand en schrapen onze kelen!

hoogtepunten: "White Winter Hymnal", "Sun It Rises", "Tiger Mountain Peasant Song", "Mykonos" en eigenlijk ook al de rest.

Aan We Are Wolves en Wolf Parade (allebei tijdens het Etoiles Polaires-festival in Vooruit, van 3 tot 6 december. Lees er hier meer over.) om de beestenboel compleet te maken.

Alela Diane (Vooruit Theaterzaal, 19/11)

In tijden waarin slag om slinger gigantische olietankers gekaapt worden door een zootje ongeregelde piraten, is Alela Diane opnieuw brandend actueel. Haar album "The Pirate's Gospel" kwam vorig jaar namelijk-in uitgesteld relais van drie jaar- ook in Europa uit en werd prompt bedolven onder de lovende recensies. Voor diegene die aan een vroegtijdige winterslaap zijn begonnen: Diane treedt op dit album in de voetsporen van sixties-iconen en eveneens "meisjes-met-hun-gitaren" Karen Dalton en Sandy Denny, en komt net als Ys-koningin Joanna Newsom uit Nevada City, USA.

Gisteren stond ze in de Theaterzaal van de Vooruit, die een dik uur lang werd omgetoverd tot indiaans trailerpark ergens in het ooit Wilde Westen. Het knetterende kampvuur en de huilende hyena's kon je er zo bij denken. Alela begon solo aan haar set, riep er volgens nog een adembenemende zangeres bij, en werd uiteindelijk begeleid door heuse band (in tegenstelling tot de plaat waarop ze solo te horen is): haar vader op akoestische gitaar, een Nick Olivieri-achtig heerschap op banjo en even voorbij halfweg kwam er zowaar nog een recht uit een of andere Amish-gemeenschap weggelopen drummer op de proppen.

Ondanks haar unieke, ietwat schelle stem, de sfeervolle begeleiding (allesbehalve agreabele associaties met het publieksopwarmertje dat dit snaarinstrument steevast als suffix krijgt opgekleefd en deze hemeltergende scene uit de voor het rest uitstekende film "Deliverance" spreken ferm in het nadeel van de banjo, maar dankzij Sufjan Stevens sluiten wij het instrument voor eeuwig in onze armen) en de knappe covers ('See Line Women'! 'Gold Dust Women'!), kon Alela ons geen volledige set lang beklijven. Daarvoor was de set iets te weinig gevarieerd, hebben wij het iets te weinig voor "folkmeisjes-met-hun-gitaar" en vinden wij een zittend concert iets te weinig rock'n roll.

hoogtepunten: 'Oh! My Mama', 'The Pirate's Gospel' en vooral 'The Rifle'.