Daniel Johnston is zot. Compleet geschift. Wacko. Laat dat duidelijk zijn. Bovendien kan hij niét zingen. En zoals hij piano of gitaar speelt, kan een kind het ook. Desalniettemin verstaat de man de kunst om te ontroeren. Dat bewees hij vrijdag opnieuw in de Theaterzaal van de Vooruit.
Na voorprogramma's van Soy Un Caballo (tegenvallend) en John Dear Mowing Club (sterk, kruising tussen Neil Young en Ferre Grignard) was het de beurt aan Daniel Johnston himself. Getooid in trainingsbroek en sjofele trui, perste hij er aanvankelijk vijf (5!) rommelig gespeelde nummers uit. Bevend, bibberend, zichtbaar strijdend met de gitaar, er soms flagrant naast zingend, en te pas en vooral te onpas stotterend. En weg was hij.
Maar toen Big Dan, na een korte pauze, de buhne opnieuw besteeg, ditmaal geruggensteund door het Hollandse trio John Dear Mowing Club, zagen we de echte Johnston aan het werk: intens, rauw en aangrijpend. Een volledig verslag leest u binnenkort hier. Wij waren alvast zo onder de indruk dat we hem vanavond prompt nog eens aan het werk willen zien: op naar De Nachten dus.
Hoogtepunten: "Rock This Town", "Casper", Beatles-cover "Help!", "Rock&Roll/Ega", "True Love Will Find You In The End" en "Devil Town". Nog iets meer kippenvel, en ze konden ons aan het spit draaien.
Ps. Wie het bij het lezen van deze post hoort donderen in Keulen, raden wij aan dringend "Hi, How Are You", "Yip Jump Music", "1990" en "Fear Yourself" (opgenomen met Sparklehorse) in huis te halen. De dubbelaar "The Late Great Daniel Johnston", waarop schoon volk als Tom Waits, TV On The Radio en Eels eer betoont aan dit gekke genie (om niet te zeggen: geniale gek), is een ideale instap in Johnstons monumentale oeuvre. De grootse documentaire "The Devil And Daniel Johnston" tenslotte biedt een inkijk in 's mans leven. Voor wie nu nog niet overtuigd is: onder andere Kurt Cobain, The Butthole Surfers, Sonic Youth, Yo La Tengo, Matt Groening en Bent van Looy zijn/was zwaar fan.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten